Ze vond de liefde van haar leven, liet alles achter zich en verhuisde van Australië naar de andere kant van de wereld. In het verre Nederland begon ze een koffiezaak, zonder maar één dag horeca-ervaring. En nu wint Jo McCambridge de AD Koffietest. ‘Dit is de kroon op heel lang hard werken.’
In haar zaak, Urban Espressobar in Rotterdam, drinkt u de beste koffie van Nederland, heeft het panel van de Koffietest besloten. Het juryrapport bevat uitsluitend lof. ‘Alleen maar genieten,’ luidt één van de kwalificaties. En dat voor iemand die 10 jaar geleden nog helemaal blanco was in het horecavak.
Jo, geboren in 1953 op het eiland Tasmanië, belandt als jonge verpleegkundige in de gezondheidszorg. Haar hart ligt echter bij de kunst. In 1980 verhuist zij naar Sydney voor een studie aan het College of the Arts. Dankzij een beurs vertrekt zij in 1991 naar Antwerpen, maar de liefde brengt haar een jaar later naar Tilburg. ‘Maar er was daar in die tijd als kunstenaar, noch in de verpleging een droge boterham te verdienen.’ Als er een parttime baan in het Dijkzigt Ziekenhuis vrijkomt, is de verhuizing naar Rotterdam een feit. Daarnaast werkt zij als beeldend kunstenaar.
Jo besluit de bakens te verzetten omdat het ziekenhuiswerk haar steeds zwaarder valt en ze financieel onafhankelijk wil zijn. ‘Toen ik in Sydney werkte en studeerde, was daar al sprake van een koffiecultuur. Je ging naar die en die bar om een ‘flat white’ te drinken, daar naar toe voor een espresso en weer naar een ander adres voor een stuk taart. Nederland was wat dat betreft een ontwikkelingsland.’
Urban
Jo, dan 47 jaar oud en geen dag ervaring in de horeca, neemt een tweede hypotheek op haar huis, koopt een tweedehands espressomachine en opent in 2001 aan de Rotterdamse Botersloot haar Urban Espressobar. Op haar initiatief komt in de kelder ook Kunstruimte Morgen, een expositiegelegenheid voor jonge kunstenaars.
Geld is er niet, dus doet Jo alles alleen. Achter de machine staan, inkoop, taarten bakken, schoonmaken. Een bezoeker uit die tijd: ‘Ik zat daar wel eens als enige gast een ochtend te werken op één consumptie. Het moet voor Jo moeilijk zijn geweest.’
Dat geldt des te meer omdat zij zich daarbij niet of moeilijk laat sturen door (ervaringen van) andere mensen. ‘Ik ben geen type dat elders gaat kijken. Ik doe wat ik doe, zo goed als ik het kan. Als je niet eigenwijs bent, bereik je niets.’
Kwaliteit
Al snel gaat in het ontluikende koffiewereldje het verhaal rond dat er bij Urban iets bijzonders aan de hand is. Logo’s en reclame-uitingen zijn taboe. ‘De koffie moet zichzelf verkopen door zijn kwaliteit.’ Ook geldt bij Urban vrijwel vanaf de opening een rookverbod, destijds zeer vooruitstrevend. ‘Ik wil dat mensen als ze binnenkomen koffie ruiken, geen sigarettenrook.’
Zij overleeft de moeilijke eerste jaren. ‘Het was simpel, falen was geen optie.’ Elke cent winst gaat het bedrijf in. En ook Nederland verandert. De belangstelling voor koffie neemt toe. Binnen een aantal jaren is Urban the place to be. Er komen nieuwe machines, beter meubilair en personeel, dat Jo leert kennen als een vriendelijke, maar ook eigenzinnige en veeleisende werkgever, die de lat voor iedereen hoog legt. In 2011 opent zij een tweede zaak aan de Rotterdamse Nieuwe Binnenweg. Het is ook hier dat haar rechterhand en manager Jacolien Stubbe de perfecte koffie, cappuccino en espresso serveert.
De paar koppen koffie van weleer hebben naar schatting plaats gemaakt voor nu 300.000 koppen per jaar. ‘En elk daarvan moet in principe perfect zijn. Maar er is één groot verschil met de verpleging. Een fout is hier niet levensbedreigend. Zo relativerend moet je ook wel weer zijn.’
Bron: AD.nl
adkoffietest, rotterdam, urbanespressobar
Related posts
Comments RSS Feed